Gummbah – Met Wim Kut naar Italië. De Harmonie, 2024. 160 pagina’s. € 22,-

Hoe leg je uit aan de argeloze lezer waar de cartoons van Gummbah over gaan, in het algemeen en specifiek in deze bundel? Het is een bundel absurdistische tekeningen volgens de uitgever, maar daar kom je ook niet ver mee. Me dunkt dat het belangrijkste kenmerk is dat je als lezer/kijker constant op het verkeerde been wordt gezet. Tekst en beeld hebben in veel gevallen op het eerste oog niets met elkaar te maken. Maar als je beter kijkt, kom je erachter dat dit ook op het tweede oog zo is. Hoe komt het dan dat je bij zeker de helft, en misschien wel bij nóg meer tekeningen, in lachen uitbarst? Dat is de onverklaarbaarheid van het absurde. Dat maakt ook dat je de keiharde grappen voor lief neemt. Wat voor zinnigs is er in te brengen tegen absurdisme? Met Wim Kut naar Italië is zo leuk omdat Wim Kut in het boek niet voorkomt, er niemand naar Italië gaat en er dus verwachtingen gewekt worden die niet worden waargemaakt, in geen enkele grap, op geen enkele tekening. Ik kan  de lezer dan ook niet uitleggen waarom hij/zij dit boek ter hand moet nemen omdat hij/zij zeker niet teleurgesteld zal worden. Het is wat het is, volslagen absurdisme waar geen touw aan vast te knopen valt. Maar dat op een niveau dat zeldzaam hoog ligt.