Noël Slangen & Kim Duchateau – De vermoeide vorst. Manteau, 2024. 48 pagina’s. € 24,99

Liefst 87 reële personen worden achterin dit stripalbum bedankt voor het lenen van hun gezicht aan de figuren in dit boek dat een satire is op de samenleving van onze zuiderburen. Er is sprake van het graafschap Flandria en van het volk dat achter het Taalwoud leeft. Maar dat zij  barbaren waar we verder weinig over leren. Aan deze zijde van het Taalwoud is het al ingewikkeld genoeg. De vermoeide vorst van Flandria probeert zijn land sterker te maken door een mogelijk bondgenootschap met koning Connah. Deze flamboyante koning die niet kan kiezen tussen mannen en vrouwen, die van veel en lekker eten en drinken houdt en die nimmer genoeg krijgt van zichzelf, is wel te porren voor een bondgenootschap, maar je merkt aan alles dat hij het louter voor eigen gerief en voordeel wil aangaan. Want de vermoeide vorst, omringd door een hilarische groep dienaren, straalt weinig wilskracht uit. Dit in tegenstelling tot zijn tegenstanders die zich deels schuilhouden in het woud en zich deels bevinden onder de gewone bevolking, zoals de strontkarreneigenaars die ervan overtuigd zijn dat het land dat op stront is gebouwd niet kan bestaan zonder hun deelname. Of de roden en grijzen, waarbij de ene kleur opkomt voor de arbeiders terwijl de ander het land wil zuiveren van buitenlands bloed en invloed. Wel beschouwd is er maar één persoon succesvol en gelukkig in dit album en dat is de koekenbakker Filip die samen met zijn mooie vrouw en dochter de lekkerste éclairs van het land maakt. Maar hen wordt het leven dan weer onmogelijk gemaakt door de baljuw die alsmaar belasting komt innen. Nee, de vermoeide vorst heeft het er maar moeilijk mee zijn land te besturen en zijn personeel en onderdanen in het gareel te houden. Totdat de kwade dag aanbreekt waarop hij doordraait.

De vermoeide vorst is een satire op heden en verleden van de Vlaamse samenleving. Als Nederlander herken je heel veel minder mensen dan als goed ingevoerde Vlaming en alleen al om die reden kun je veel minder genieten en lachen om wat de makers allemaal laten passeren. Dat laat onverlet dat je ook als minder ingevoerde lezer het idee krijgt dat er een overweldigende bak absurdisme van het beste soort over je uitgestort wordt.